Zaman Öcünü Aldımı??

"İnsanın düşünüyor olması doğal bir süreç değil, yüksek ateşli bir hastalık gibidir." Normal de insanın düşünmüyor olması gerekirdi. Bakın doğadaki bütün canlılara, besin zincirinin bir parçası yaşamını sürdürüp gidiyor. İnsanın düşünüyor olmasındaki en büyük sıkıntı öleceğini biliyor olmasıdır. Diğer canlılar öleceğini bilmedikleri için günlük yaşantılarında bir iç huzursuzluk söz konusu değil. Hani "Felsefe yapmak ölmesini öğrenmektir."diye bir deyiş var ya... Ölümü anlatan muhabbetlerden insanlar hep kaçarlar, araştırma yapmışlar mesela uçak düşmüş elli kişi kalmış, mücadele etmişler kurtulmuşlar, normal hayata döndüklerinde birbirlerini aramıyorlarmış. Kötü anılarının olduğu yerlerden ve insanlardan hep uzak duruyoruz. Kötü nedir, ölüme yaklaştıran, ölümü hissettiren her şey.
Bir arkadaşımla muhabbet ediyordum bana insanın düşmanı nedir diye sordu bilemedim. "zaman" dedi bana insanı zaman eritip bitirip yok ediyor. Hep kafamdaydı. Türk kozmogoni ve kozmolojisi üzerine araştırma yaparken, insanın düşmanının zaman olduğu söylemini farkettim...

Alp Er Tonga öldi mü

Ödlek öçin aldı mu

Isız ajun kaldı mı

Emdi yürek yırtılur

(Alp Er Tonga öldü mü

Felek öcünü aldı mı

Kötü dünya kaldı mı

Şimdi yürek yırtılır)"

Bu şiirde "ödlek" zaman oluyor. Zaman insanı öldürerek öcünü alıyor. Bu dünya kötü oluyor, çünkü insanı öldürüyor, şimdi yürek yırtılır....
“ İnim Kül Tigin kergek boldı.( Küçük kardeşim Kül Tigin vefat etti.)”

“ Özüm sakındım. ( Kendim düşünceye daldım.)”

“Körür közüm körmez teg,bilir bilgim bilmez teg boldı.(Görür gözüm görmez gibi,bilir aklım bilmez gibi oldu.)

“Özüm sakındım.” (Kendim düşünceye daldım)

“ Öd tengri yaşar” ( Zamanı Tanrı yaşar)

“Kişi oglı kop ölgeli törümiş” ( İnsan oğlu hep ölmek için türemiş.)

“ Ança sakındım”  ( Öyle düşünceye daldım.)

“Közde yaş gelser tıda, köngülde  sıgıt kelser yanduru sakındım.” (Gözden yaş gelse mani olarak,gönülden ağlamak gelse geri çevirerek,düşünceye daldım.)

“Katıktı sakındım” ( Müthiş düşünceye daldım.)

“İki şad ulayu ini yigünüm oglanım beglerim budunum közi yaşı yablak boltaçı tip sakındım”
(İki şadın,küçük kardeş yiğenimin,oğlumun,beylerimin,milletimin gözü kaşı kötü olacak diyip düşünceye daldım.)


Bilge Kağan  da kardeşi Kül Tigin öldüğünde "zamanı Tanrı yaşar, insan ölmek için türetilmiştir" demiş.....
Gönül kelimesinin ilk geçtiği yer Orhun Kitabeleri....
1-Taş tokıtdım. Köngülteki sabımı ururturdum.
(Taş yontturdum, Gönüldeki sözümü vurdurdum.)

Duygularımı, düşüncelerimi ve içimde ne varsa taşa yazdırdım. İnsana ait ne varsa Gönlümde var, Gönlümdekileri dışarı vurdurttum der, Bilge Kağan, M.S.732’de kardeşi Kül Tigin için diktirdiği Âbide’de.